മൗനം പോലെ ഒരു ഉപമ

നിന്നോടു മിണ്ടാതിരിക്കുമ്പോൾ

മെഴുകുതിരിയിൽ നിന്നെന്ന പോലെ

വാക്കുകൾ

ഉരുകിവീഴാൻ തുടങ്ങും;

വലംവെച്ചു പറക്കുന്ന

മഞ്ഞപ്പൂമ്പാറ്റകളെപ്പോലെ

ഭൂമി മുഴുവൻ

നിശ്ശബ്ദതയായിരിക്കും;

നിന്നോടു മിണ്ടാതിരിക്കുമ്പോൾ

ഞാനെന്നോടുതന്നെ മിണ്ടുന്നു:

കണ്ണാടിയിലെ നിഴലിന്റെ

കണ്ണീർ തുടയ്ക്കുന്നതുപോലെ.

നനയാതിരിക്കാൻ

വിരലുകൾ കോർത്ത്

തലമുകളിൽ

മേൽക്കൂര തീർക്കുന്നു;

തുള്ളി വിടാതെ

ചോർന്നൊലിച്ചിട്ടും

കാൽച്ചുവട്ടിൽ

മണൽച്ചൂടെന്നറിയുന്നു;

പറയാത്ത വാക്കുകൾ

പൊടിമണ്ണിലെ രൂപങ്ങൾ പോലെ

നിന്റെ കണ്ണുകളിൽ നോക്കി നിൽക്കുന്നു

നിന്നോടു പറയാതിരുന്നതെല്ലാം

ഒരു ഉപമയിലും ഒതുങ്ങാത്തതെന്ന്

തിരിച്ചറിയുന്നതു വരെ....