നിന്നെ ദാഹിക്കുമ്പോൾ

നീ പോയ രാത്രി ഇടിയും മിന്നലുമില്ലാതെ

മഴ നിശബ്ദമായി ചീഞ്ഞു പെയ്തു.

പുഴ വഴി മാറി ഒഴുകുകയോ

ഭൂമി പിളരുകയോ

മരങ്ങളോ മലകളോ പൊട്ടിവീഴുകയോ ഉണ്ടായില്ല.

എന്തിന്?

ചൂളം കുത്തിയ ഒരു കാറ്റു പോലും വന്നില്ല.

കാമം അതിന്റെ കുഞ്ഞിക്കണ്ണുകളിൽ

തിളക്കം നിറയ്ക്കുകയും

ചോരിവായിൽ ചിരിക്കുകയും ചെയ്തു.

പ്രാകൃതമായ ആ നിഷ്കളങ്കതയിൽ ഞാൻ നിസ്വാർത്ഥയായി.

എട്ടുകാലിവല പോലെ പശിമയുള്ള

എന്റെ കുരുക്കിൽ നിന്നും നിന്റെ പ്രാണിജീവിതം അയച്ചു വിട്ടതാണ്,

എന്നിട്ടും...

ആദ്യമായി അമ്മയെ പിരിഞ്ഞ

മുലകുടി മാറാത്ത കുഞ്ഞിനെ പോലെ

അതികഠിനമായി എനിക്ക് നിന്നെ ദാഹിക്കുന്നു.