പേരില്ലാത്ത സ്റ്റേഷനിലേക്കുള്ള കന്നിയോട്ടം
ഇനി എത്ര ദൂരം... മരണം ഒരു തോന്നലാണ്, ഒരനുഭവം, പേരറിയാത്ത സ്റ്റേഷനിലേക്കുള്ള കന്നിയോട്ടം
Poem
ഒറ്റവാക്ക്
ഒറ്റവാക്കാല്‍ വിഷം പുരട്ടുന്നു നാം ഇത്തിരിപ്പോന്ന ജീവിതറൊട്ടിയില്‍
നനവിന് ചില തിളക്കങ്ങള്‍
മണ്ണിനെ ഇത്രയും ആകുലമാക്കുന്നതെന്തെന്ന് മഴ അറിഞ്ഞില്ല
നാലു കവിതകൾ പി.രാമൻ
പൂക്കളിൽ നിന്നും അത്തറുണ്ടാക്കുന്ന വിദ്യ മാത്രം ചോദിക്കരുത്. കാരണം, മുള്ളുകളാണ് അവനെ അതു പഠിപ്പിച്ചത്
കവർച്ച എന്ന രൂപകം
നീയെന്നെ സമീപിക്കുമ്പോഴെല്ലാം എടുത്തു കൊള്ളുക, എടുത്തു കൊള്ളുക എന്നു ചൊല്ലി ഞാനെല്ലാം നിന്റെ കാല്ക്കൽ വെക്കുന്നു.
നിന്നെ ദാഹിക്കുമ്പോൾ
കാമം അതിന്റെ കുഞ്ഞിക്കണ്ണുകളിൽ തിളക്കം നിറയ്ക്കുകയും ചോരിവായിൽ ചിരിക്കുകയും ചെയ്തു
അതീവദുഃഖിതനായി ഇരിക്കുമ്പോള്‍
കിടക്കുന്ന ബുദ്ധനെ കാണുമ്പോള്‍ വെളിച്ചത്തില്‍ വറ്റുന്ന രഹസ്യമായ ആലിംഗനങ്ങള്‍പോലെയാണ്
രണ്ട് കവിതകൾ
വഴികളൊക്കെയും തെളിഞ്ഞ് വന്നപ്പോൾ വീട് വേരിളക്കി, അതിരുകൾ ഭേദിച്ച് വനയാത്രക്കൊരുങ്ങുന്നു
തമോഗർത്തം
പ്രണയത്തിന്റെ ലോകത്ത്‌ രക്തസാക്ഷികൾ മാത്രം !
രണ്ടു കൂട്ടുകാർ
സ്നേഹത്തിന്റെ നോവും നിറവും ചരിത്രത്തിന്റെ ആകാശത്ത് അപ്പൂപ്പൻ താടി പോലെ പറന്നു പോവുമെന്നവർ അരിശപ്പെട്ടു
മരിച്ചവരുടെ ഭാഷ
കല്‍ച്ചുവരില്‍ തിളങ്ങിക്കണ്ടത് മരണമടഞ്ഞവരുടെ രഹസ്യഭാഷ
ഇങ്ങനെ ഒരു സമയത്ത്
നിശ്ശബ്ദത, രണ്ടാമത്തെ ആകാശമായി മണ്ണില്‍ വന്നു കിടന്ന ഇങ്ങനെ ഒരു സമയത്ത്