കബാബ്
പാതിരാവിലെ ഓരിയെപ്പേടിച്ച് മരക്കൊമ്പില്‍ രാത്തണുപ്പില്‍ വിങ്ങിവിറച്ചപ്പോഴോ, ഒന്നും ഒട്ടും കരുതിയതേയില്ല
Poem
അത്താഴത്തിനും മുമ്പ്
വീട്ടിലെവിടെയോ ഇരുന്ന്‌ ഒരു പാട്ട് മൂളുന്നു അയാളുടെ മരിച്ചുപോയ അച്ഛന്‍
നാടിന് തീ പിടിക്കുമ്പോൾ
ഹായ് കൈ നീട്ടുന്നു പരസ്പരം ഗാന്ധിയുമoബേദ്ക്കറും ... വാക്കാണ് തോക്കല്ല ,ചൂണ്ടുവിര- ലുത്തരം കുഞ്ഞുങ്ങളേ ...
പെണ്ണുങ്ങൾക്കിടയിലെ എന്റെ ആൺജീവിതം
എങ്കിലും ഒറ്റക്കാകുന്ന നേരങ്ങളിൽ ഉള്ളിൽ നിന്ന് നീളുന്ന രണ്ട് വളകൈകൾ മുഖത്തെ നാട്യമാകെ മായ്ച്ച് ഒരു നുള്ള് തരും.
മൗനം പോലെ ഒരു ഉപമ
നിന്നോടു മിണ്ടാതിരിക്കുമ്പോൾ ഞാനെന്നോടുതന്നെ മിണ്ടുന്നു
ശവപ്പെട്ടികച്ചവടക്കാരന്‍റെ ഒറ്റ്
പൊതു ദർശനത്തിന് വെച്ച ശവപ്പെട്ടികൾക്കെല്ലാം അയാളുടെ ഉടലളവുകളായിരുന്നു..
പേരില്ലാത്ത സ്റ്റേഷനിലേക്കുള്ള കന്നിയോട്ടം
ഇനി എത്ര ദൂരം... മരണം ഒരു തോന്നലാണ്, ഒരനുഭവം, പേരറിയാത്ത സ്റ്റേഷനിലേക്കുള്ള കന്നിയോട്ടം
ഒറ്റവാക്ക്
ഒറ്റവാക്കാല്‍ വിഷം പുരട്ടുന്നു നാം ഇത്തിരിപ്പോന്ന ജീവിതറൊട്ടിയില്‍
നനവിന് ചില തിളക്കങ്ങള്‍
മണ്ണിനെ ഇത്രയും ആകുലമാക്കുന്നതെന്തെന്ന് മഴ അറിഞ്ഞില്ല
നാലു കവിതകൾ പി.രാമൻ
പൂക്കളിൽ നിന്നും അത്തറുണ്ടാക്കുന്ന വിദ്യ മാത്രം ചോദിക്കരുത്. കാരണം, മുള്ളുകളാണ് അവനെ അതു പഠിപ്പിച്ചത്
കവർച്ച എന്ന രൂപകം
നീയെന്നെ സമീപിക്കുമ്പോഴെല്ലാം എടുത്തു കൊള്ളുക, എടുത്തു കൊള്ളുക എന്നു ചൊല്ലി ഞാനെല്ലാം നിന്റെ കാല്ക്കൽ വെക്കുന്നു.
നിന്നെ ദാഹിക്കുമ്പോൾ
കാമം അതിന്റെ കുഞ്ഞിക്കണ്ണുകളിൽ തിളക്കം നിറയ്ക്കുകയും ചോരിവായിൽ ചിരിക്കുകയും ചെയ്തു
