നമുക്ക് ചുറ്റുമുള്ള പ്രദേശത്തെ മുഴുവന്‍ സ്‌കൂളുകളിലെ വിദ്യാര്‍ത്ഥികളേയും അധ്യാപകരേയും രക്ഷിതാക്കളേയും ഒക്കെ ചേര്‍ത്ത് നമ്മുടെ നാടിന്റെ ഐശ്വര്യമായ ഭൂതത്താന്‍ കുന്നിന് ചുറ്റും ഒരു മനുഷ്യചങ്ങല തീര്‍ക്കണം.
മദമിളകിയ ഒറ്റയാന്‍ തുമ്പികൈയുയര്‍ത്തി ചിന്നം വിളിക്കുന്നതു പോലെ അവനിക്കു തോന്നി. അവനി ഒന്നു കൂടെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി. ഒരു മനുഷ്യന്‍ ജെസിബിയെ മുന്നോട്ട് നീങ്ങാന്‍ അനുവദിക്കാതെ വെറും മണ്ണില്‍ നീണ്ടു നിവര്‍ന്നു കിടക്കുന്നു.
അവര്‍ക്കെല്ലാം പിറകില്‍ വെളുക്കന്‍ നടന്നു. അയാളുടെ ഉള്ളിലിരുന്നു വെള്ളി ചിരിച്ചുമറിയുകയായിരുന്നു. പാറക്കെട്ടിലെ വെള്ളത്തില്‍ കിടന്ന്, പനങ്കാട്ടിലെ ഉണങ്ങിയ ആനപ്പിണ്ടി മെത്തയില്‍ കിടന്ന്, കുടിയിലെ ചൂരല്‍ക്കട്ടിലില്‍ കിടന്ന്, അതേ കട്ടിലില്‍ കിടന്നാണ് അവളലറിക്കരഞ്ഞത്...
സാങ്കല്പിക ഗ്രാമമായ മക്കോണ്ടയിലെ ബുവെണ്ടിയ കുടുംബത്തിന്റെ ഏഴു തലമുറകളുടെ കഥയാണ് ഈ നോവലിന്റെ ഇതിവൃത്തം
ഒരു പ്രത്യേക ശ്രദ്ധയ്ക്ക്. നമ്മള്‍ കൊണ്ടു വന്ന പ്ലാസ്റ്റിക്ക്, കടലാസുകള്‍, പഴത്തൊലി, ഭക്ഷണാവശിഷ്ടങ്ങള്‍ അങ്ങനെയൊന്നും ഇവിടെ ഉപേക്ഷിക്കരുത്. അങ്ങനെയെന്തെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കില്‍ അത് ചുരട്ടി നിങ്ങളുടെ ബാഗിന്റെ ഒരു മൂലയില്‍ വെയ്ക്കുക.
ഭൂതത്താന്‍ കുന്ന് നശിക്കാന്‍ പാടില്ല സാര്‍. അതിലിനിയും നീലക്കുറിഞ്ഞികള്‍ പൂക്കുന്നത് കാണണം. ഒരാശയം പറയൂ... അതിനെ എങ്ങനെ രക്ഷിക്കാം.
വയല്‍ വരമ്പിലൂടെ അവള്‍ പിന്നെയും ചിത്രങ്ങളെടുത്തു നടന്നു. വരിവരിയായി നില്ക്കുന്ന വെളുത്ത കൊറ്റികള്‍, ഞാറിന്‍ കറ്റകള്‍ പരസ്പരം എറിഞ്ഞു കൊടുക്കുന്ന സ്ത്രീകള്‍. ചളിവെള്ളത്തില്‍ നിന്ന് തോര്‍ത്തുമുണ്ടു കൊണ്ട് കണ്ണി മീന്‍ പിടിക്കുന്ന കുട്ടികള്‍.
ഗവേഷണങ്ങള്‍ അവസാനിക്കുമ്പോള്‍ ഉണ്ടാകുന്ന ശൂന്യത കണ്ടെത്താന്‍ ഇനി ഒന്നും അവസാനിക്കുന്നില്ല എന്ന തോന്നല്‍ മാത്രമാണ്. മകനെ ഞാന്‍ ഗവേഷണം ചെയ്തു. കാളിദാസന്‍ സസ്യങ്ങളിലും.
അച്ഛനെടുക്കുന്ന ചിത്രങ്ങള്‍ കാണുമ്പോള്‍ അവള്‍ക്കും തോന്നും ഇതുപോലത്തെ ചിത്രമെടുക്കണമെന്ന്. കാടും മലയും പുഴയും കിളിയും നെല്‍പാടങ്ങളും തെയ്യവും കഥകളിയും കൃഷിക്കാരും... അങ്ങനെയങ്ങനെ... താനെടുത്ത ഒരുപാട് ചിത്രങ്ങളടെ ഒരാല്‍ബം.
മോള്‍ക്ക് ശാസ്ത്രമേളയില്‍ ഒന്നാം സമ്മാനം... അതെയോ... അമ്മയുടെ മുഖത്ത് അത്ഭുതം നിറഞ്ഞൊരു ചിരി തെളിഞ്ഞു
പാറക്കെട്ടും പുല്‍മേടും ആകാശവും ഭൂമിയുമായി. അവര്‍ക്കിടയില്‍ എല്ലാംമറന്ന് മലമുത്തപ്പനും ആകാശവും ഭൂമിയും കയറി. നേരം പോയതറിഞ്ഞില്ല. ആകാശവും ഭൂമിയും ഇരുണ്ടു തുടങ്ങിയതറിഞ്ഞില്ല. പൂക്കള്‍ കൂമ്പിയത് കണ്ടില്ല. പൂമ്പാറ്റകള്‍ പോയൊളിച്ചതുമറിഞ്ഞില്ല. അവര്‍ കളിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു.
"മുത്തപ്പാ, തേനൂറന്മാരെ നമ്മള്‍ കൊന്നാല്‍ അവരും നമ്മളും തമ്മിൽ എന്താണ് വ്യത്യാസം. അവര്‍ക്കുള്ള ശിക്ഷ ദൈവം കൊടുത്തുകൊള്ളും, ഇപ്പോള്‍ അവര്‍ നല്ലവണ്ണം പേടിച്ചിട്ടുണ്ട് അതുകൊണ്ട് . അവരിനി ഒരിക്കലും നമുക്കെതിരെ തിരിയില്ലെന്നു സത്യം ചെയ്യിപ്പിച്ച് വിടാം. അല്ലാതെ ആരുടെയും ജീവനെടുക്കാ നുള്ള അധികാരം നമുക്കില്ല. "